Γεννημένος στο Detroit, με καταγωγή από τον Άγιο Κωνσταντίνο Βορείων Δήμων και μόνιμη κατοικία στον Καραβά, με επαγγελματική ενασχόληση σε Καστόρι και Λογκανίκο, με χρόνια ενασχόληση με τον αθλητισμό παίρνοντας μέρος σε αρκετά αθλήματα και με συμμετοχές σε άπειρους δρομικούς αγώνες, είναι δεδομένο πως έχει πολλούς φίλους κι ακόμη περισσότερους γνωστούς.
Πολλοί από αυτούς, μετά τον δεύτερο τερματισμό του στο Σπάρταθλον [26.9.2015] με ρώτησαν «καμιά συνέντευξη με το Γιάννη θα κάνεις;». Το «τα έχουμε ξαναπεί με το Γιάννη» δεν κάλυψε κανέναν, μιας κι όλοι ήθελαν να μάθουν λεπτομέρειες ή έστω μερικές ιστορίες για τον φετινό του άθλο.
Έτσι, συναντηθήκαμε ξανά με τον δρομέα υπεραποστάσεων και Σπαρταθλητή Γιάννη Δημόπουλο, ο οποίος «καταβρόχθισε» τα χιλιόμετρα Αθήνας-Σπάρτης του φετινού διεθνή αγώνα υπεραποστάσεων πετυχαίνονται το εντυπωσιακό 28:45:33, βγαίνοντας παράλληλα τρίτος Έλληνας του αγώνα.
Ο Γιάννης Δημόπουλος, έναν περίπου μήνα μετά το Σπάρταθλον, παραχώρησε μια μικρή συνέντευξη στην ιστοσελίδα e-karavas.gr δίνοντας μερικές πτυχές του φετινού αγώνα, κάνοντας μοιραία και τη σύγκριση των δύο συμμετοχών του στον διεθνή υπερμαραθώνιο.
- Ποιος ήταν ο λόγος που σε ώθησε να τρέξεις ξανά στο Σπάρταθλον;
Όπως σου είχα πει και στην εκκίνηση, αν το έχεις κάνει ήδη μία φορά θέλεις κάποια στιγμή να το ξανακάνεις. Είναι πολύ δύσκολο να μην το επιχειρήσεις ξανά.
Επίσης, ένας άλλος λόγος είναι πως το 2012 που είχα τρέξει για πρώτη φορά, λόγω των δύσκολων καιρικών συνθηκών είχα ταλαιπωρηθεί αρκετά και ο οργανισμός μου είχε καταπονηθεί. Από την Τεγέα κι έπειτα αντιμετώπισα έντονα προβλήματα που δεν μου επέτρεψαν να ευχαριστηθώ τον αγώνα. Από εκείνο το σημείο ως τον τερματισμό σκεφτόμουν την επόμενη φορά που θα το ξανάτρεχα και το πώς θα ήθελα να ήταν. Σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να το ξανακάνω ώστε να απολαύσω αυτή την εμπειρία. Πράγματι, φέτος οι συνθήκες το επέτρεψαν, ήταν σχεδόν οι ιδανικές. Είχα κάνει και πολύ καλύτερη προπόνηση και προετοιμασία εδώ και τρία χρόνια για αυτόν τον αγώνα. Ήθελα να το ξανακάνω και να επιστρέψω βελτιωμένος και καλύτερα προπονημένος. Δούλεψα σκληρά πάνω σε αυτό τα τρία τελευταία χρόνια και τελικά αυτή η δουλειά βγήκε μέσα στον αγώνα μιας και κατάφερα να κάνω ακριβώς τον αγώνα που ήθελα. Κατάφερα, έτσι, να πραγματοποιήσω μία σπουδαία επίδοση: 28:45:33, αλλά και να ευχαριστηθώ τον αγώνα.
Ένας ακόμα σημαντικός λόγος ήταν πως εδώ και δύο χρόνια έχουμε ένα νέο μέλος στην οικογένεια, τον γιο μου τον Θοδωρή, ο οποίος δεν είχε γεννηθεί στον προηγούμενο τερματισμό. Έτσι, ήθελα να ξανασυμμετάσχω στο Σπάρταθλον και να τρέξω και για τον Θοδωρή για να βιώσει κι εκείνος έναν τερματισμό, κι ας είναι μικρός και δεν το αντιλήφθηκε στο 100%. Ήθελα να υπάρχει μια φωτογραφία του τερματισμού και να ήμαστε ολόκληρη οικογένεια, η Ελένη, εγώ, η Δέσποινα κι ο Θοδωρής.
- Υπήρξαν κάποιοι που προσπάθησαν να σε «αποτρέψουν» να το ξανακάνεις;
Από το οικογενειακό μου περιβάλλον μου έλεγαν ότι το έκανα μία φορά και ήταν αρκετό. Σκέφτονταν την κούραση, την πίεση και την ταλαιπωρία και αυτός ήταν ο λόγος που μου είπαν να μην το ξανακάνω. Ασφαλώς η γνώμη όλων των μελών της οικογένειάς μου έχει σημασία, αλλά βαρύνουσα σημασία έχει η γνώμη του πατέρα μου, επειδή είναι κι αυτός μες στον αθλητισμό. Και τις δύο φορές που ανακοίνωσα ότι θα τρέξω στο Σπάρταθλον ήταν θετικός. Κι αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία για εμένα, γιατί αν έβλεπα λίγο τον πατέρα μου ότι ήταν διστακτικός ή μου έλεγε ότι δεν θα έπρεπε να το τρέξω, αυτό θα είχε παίξει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία μου. Η θετική του στάση με βοήθησε ψυχολογικά πάρα πολύ και γι αυτό θέλω να πω ένα «ευχαριστώ» στο πατέρα μου. Βέβαια, εν συνεχεία, όταν αποφάσισα πως θα ξανατρέξω με στήριξε ολόκληρη η οικογένειά μου.
Να σου πω, όμως, και μία ωραία ιστορία πάνω σε αυτό. Το 2012 είχα γνωρίσει έναν Βέλγο, τον Rudi Vanden Berghe, ο οποίος είχε τρέξει παλιότερα στο Σπάρταθλον και είχε έρθει το ’12 απλά και μόνο για να το παρακολουθήσει. Έτυχε μέσα στον αγώνα να γνωριστούμε και να με συνοδέψει μέχρι τον τερματισμό και στην πορεία, μάλιστα, μου έδινε συμβουλές. Είδε, λοιπόν, τον τερματισμό μου και την επόμενη μέρα που τον συνάντησα έξω στην Σπάρτη μου είπε ότι αυτός ο τερματισμός ήταν συγκλονιστικός και δεν θα έπρεπε να το ξανατρέξω, γιατί ως Σπαρτιάτης είχα κάνει το καθήκον μου, είχα ζήσει μια απίστευτη εμπειρία και είχα βιώσει το απόλυτο: σχεδόν όλη η πόλη με περίμενε στον τερματισμό. Η συμβουλή του ήταν να μην ξανασυμμετάσχω. Στο φετινό Σπάρταθλον ο Βέλγος παρακολουθούσε μέσω ίντερνετ τις εξελίξεις του αγώνα και επικοινωνούσε με κάποια άτομα από τη συνοδεία μου μέσω facebook. Όταν τερμάτισα και πήγα σπίτι το πρώτο μήνυμα που είχα λάβει ήταν από εκείνον κι έγραφε: «Wow! Καταπληκτικό! Φοβερή επίδοση. 28:45. Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενος είμαι που δεν άκουσες τελικά τη συμβουλή μου!».
- Ποιες οι διαφορές που βίωσες στο φετινό Σπάρταθλον με εκείνο του 2012;
Το 2012 ήταν η πρώτη φορά και την πρώτη φορά πάντα τρέχεις στο άγνωστο. Δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Είχαμε ακούσει πολλά για τις δυσκολίες του αγώνα. Επίσης, το ’12 είχε πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες, είχε καύσωνα και φυσικά ήταν ένας αγώνας που τον βίωσα με πολύ μεγαλύτερη δυσκολία. Φέτος, έπαιξε μεγάλο ρόλο η εμπειρία, ένιωθα πως ήξερα καλά τον αγώνα? ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω, γνώριζα που ήταν ο κάθε σταθμός. Γενικότερα ήξερα τι ήθελα και μέτρησε πάρα πολύ η εμπειρία φέτος.
- Είναι συγκλονιστικό το γεγονός πως 2 στους 2 τερματισμούς, τερμάτισες με μαζί με συναθλητή σου. Τυχαίο γεγονός ή επιλογή;
Είναι συνδυασμός και των δύο. Το ’12 με τον Σπύρο Σπυρόπουλο δεν γνωριζόμασταν από πριν. Μέσα στον αγώνα είδαμε πως πηγαίναμε στα τελευταία χιλιόμετρα τη μία μπροστά ο ένας, την άλλη ο άλλος κι έτσι κάποια στιγμή αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μαζί. Ήτανε ένα πολύ ωραίο γεγονός να τερματίζεις μαζί και να μοιράζεσαι τον τερματισμό με έναν συναθλητή σου. Από τότε μέχρι σήμερα είμαστε πάρα πολύ καλοί φίλοι.
Με το Βαγγέλη Μπάκα γνωριζόμασταν από πιο παλιά. Φέτος, συναντηθήκαμε κάποια στιγμή μες στον αγώνα, λίγο μετά τη Μανθυρέα. Η αλήθεια είναι ότι είχε σταματήσει λίγο στην άκρη του δρόμου. Τον έφτασα, τον πέρασα και επειδή τον ήξερα του είπα «Βαγγέλη θα πάμε μαζί; Να σε περιμένω;» και μου είπε «Ναι, πάμε μαζί!» κι από ‘κει και πέρα αποφασίσαμε μέχρι τέλους να συνεχίσουμε μαζί.
Και τις δύο φορές, το να τερματίζω μαζί με έναν συναθλητή μου, ήταν κάτι που το χάρηκα ιδιαίτερα. Νομίζω ότι είναι πολύ όμορφο κι έχει μεγάλη σημασία. Ο Σπυρόπουλος κι ο Μπάκας είναι κι οι δύο πολύ μεγάλοι αθλητές, με πολλές διακρίσεις ο καθένας, κι ο τερματισμός μαζί τους σίγουρα απέκτησε ιδιαίτερο χρώμα.
- Ποια ήταν τα συναισθήματά σου φτάνοντας στο άγαλμα του Λεωνίδα για δεύτερη φορά;
Τα τελευταία χρόνια έχουμε κάνει αρκετούς τερματισμούς. Από το 2012 και μετά υπάρχει σταθερά κάθε χρόνο κάποιος τερματισμός Σπαρτιάτη αθλητή. Φέτος και πάλι τερματίσαμε δύο ντόπιοι δρομείς (σ.σ. Χρήστος Μασούρας ο δεύτερος) δίνοντας αρκετή χαρά στον κόσμο, ο οποίος έχει ανταποκριθεί στην προσπάθειά μας. Ο κάθε τερματισμός Σπαρτιάτη που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια είναι ο ένας πιο συγκλονιστικός από τον άλλο! Είναι συγκινητική η παρουσία του κόσμου τόσο στον τερματισμό, όσο και στις εκδηλώσεις του μετά. Για παράδειγμα με σταματάνε στο δρόμο και μου δίνουν συγχαρητήρια. Ο κόσμος ίσως είναι κι αυτός ένας λόγος που ξαναέτρεξα...
- Πριν και μετά τον τερματισμό ευχαρίστησες κάποιους ανθρώπους για την υποστήριξη του αγώνα σου. Συζητώντας μου είπες ότι θα ήθελες να απευθύνεις μερικές ευχαριστίες ακόμα...
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εκείνους που ήταν μαζί μου στην προσπάθειά μου, άλλοι από την εκκίνηση κι άλλοι που προσθέτονταν στην πορεία. Κάθε φορά που έβλεπα ένα γνωστό άτομο, μου έδινε φτερά στα πόδια. Ήταν πολύ συγκινητικό ότι κάποιοι άνθρωποι έρχονταν και ξενυχτούσαν και ταλαιπωριούνταν κι αυτοί μαζί σου από την αρχή ως το τέλος. Μαζί μου ήταν ο συνοδός μου και ξάδερφός μου Τάκης Καραλιάς με τον γιο του Γιάννη, τα αδέρφια Κωσταρίδη, από τον Καραβά ο Στράτης Σαραντάκος κι εσύ, η γυναίκα μου η Ελένη Κωστιάνη με την αδερφή της Γιώτα και τις φίλες της Μαρία Κούρου και Σταυρούλα Γιαννακοπούλου, τα αδέρφια Δρίτσα, ο ανιψιός μου Ηλίας Διζές...
Ίσως ξεχάσω κάποιον, αλλά θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι ήρθαν να με συναντήσουν από κάποιο σημείο της διαδρομής ως τον τερματισμό. Όσο πλησίαζα ο κόσμος αυξανόταν. Πραγματικά, τους ευχαριστώ όλους.
- Κάθε Σπάρταθλον κρύβει πολλές μικρές μικρές ιστορίες. Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας μία που ξεχώρισες;
Εκτός από εκείνη με τον Βέλγο, υπάρχει άλλη μία ωραία ιστορία φέτος με έναν θρύλο του Σπάρταθλον που έχει 15 τερματισμούς, τον Νορβηγό Seppo Leinonen. Αυτός φέτος δεν θα έτρεχε αλλά θα συνόδευε έναν φίλο του αθλητή. Λίγες μέρες πριν το Σπάρταθλον, είδε μέσω facebook ότι είχε δημιουργηθεί ένας δρομικός σύλλογος στη Σπάρτη, οι «Σπαρτιάτες Δρομείς» και μας έστειλε ένα e-mail ζητώντας μας να του δώσουμε μία φανέλα του Συλλόγου για να τη φοράει καθώς θα συνόδευε το φίλο του. Παραμονές του αγώνα συναντηθήκαμε στο ξενοδοχείο και του παρέδωσα τη μπλούζα του Συλλόγου. Την ημέρα του αγώνα, στα Μέγαρα όπου είναι ο πρώτος σταθμός που επιτρέπεται η βοήθεια, ο Seppo αναγνώρισε τους συνοδούς μου επειδή φορούσαν όλοι την ίδια φανέλα με τη δική του και έτσι με περίμενε κι αυτός μαζί τους (γιατί ο αθλητής του είχε εγκαταλείψει). Από την αρχή ως το τέλος του αγώνα, σε όλους τους σταθμούς που ήταν η συνοδεία μου, ήταν κι αυτός μαζί. Μου έδινε συμβουλές, γνωρίστηκε με όλους τους συνοδούς και την οικογένειά μου και με ακολούθησε μέχρι τον τερματισμό.
Όταν τερμάτισα, ήρθε στο χώρο του ιατρείου να με συναντήσει και να μου δώσει συγχαρητήρια. Εκεί μου έδωσε κι εκείνος μια δική του φανέλα, από έναν αγώνα της πατρίδας του και λίγο αργότερα ξαναεπέστρεψε και μου έφερε κι ένα ζευγάρι κάλτσες κι ένα καπέλο για να με ευχαριστήσει. Εκεί, επίσης, μου έδειξε κι ένα χαρτάκι στο οποίο είχε σημειώσει 28:51. Αυτή ήταν η πρόβλεψή του για το χρόνο που πίστευε ότι θα έκανα και τελικά είχε πέσει έξω για μόλις έξι λεπτά!
Τον συνάντησα και την Κυριακή, την επομένη του αγώνα, έξω στη Σπάρτη. Μου είπε πως δεν θα μπορούσε να έρθει στο τραπέζι που παραδοσιακά παραθέτει ο Δήμος Σπάρτης στους συμμετέχοντες του Σπάρταθλον, αλλά ήλπιζε να ειδωθούμε στην αντίστοιχη εκδήλωση που θα διοργάνωνε την Δευτέρα ο σύνδεσμος «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ» στην Αθήνα, αν κατάφερνε να βρει πρόσκληση για να μπορέσει να πάει. Του εξήγησα ότι εγώ δεν θα μπορούσα να πάω στην Αθήνα και του έδωσα την δική μου πρόσκληση για να πάει εκείνος. Φορούσε ένα σακίδιο στην πλάτη και, αμέσως, έβγαλε άλλη μία φανέλα να μου δώσει για να με ευχαριστήσει για αυτή τη χειρονομία μου. Ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία και φυσικά έχουμε διατηρήσει άριστες σχέσεις.
- Ποιο είναι το μήνυμά σου για το κλείσιμο αυτής της μίνι συνέντευξης;
Όπως είπα νωρίτερα, από το ’12 κι ύστερα έχουμε ξεκινήσει 4-5 άτομα να συμμετέχουμε στο Σπάρταθλον και να έχουμε τουλάχιστον ένα τερματισμό κάθε χρόνο. Νομίζω, ευχή όλων μας θα ήταν να μπορέσουμε να αποτελούμε ένα λόγο και μια αφορμή για τη νεολαία ώστε να ξεκινήσει να ασχολείται περισσότερο με το τρέξιμο ή γενικότερα με τον αθλητισμό και τον υγιή τρόπο ζωής. Και είναι πολύ σημαντικό γα τους νέους ανθρώπους να βάζουν ένα στόχο, να πιστέψουν σε αυτόν, να δουλέψουν συστηματικά ώστε να τον πετύχουν και να έχουν την πίστη πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Και πρέπει να θέτουν τέτοιους στόχους, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στο σχολείο, στον επαγγελματικό τους χώρο και σε κάθε τομέα της ζωής τους που τους ενδιαφέρει.
* ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- Λιοντάρι ο Γιάννης Δημόπουλος - «καταβρόχθισε» τα χιλιόμετρα του 33ου Σπάρταθλον!
- Συνέντευξη του Γιάννη Δημόπουλου στα «ΠΡΟΣΩΠΑ δίπλα μας»
Ακολουθήστε μας
