Την περασμένη Κυριακή [8-11-2015] είχα την τιμή να συμμετάσχω για πρώτη φορά σε έναν μαραθώνιο. Στον 33ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Μετά από σχεδόν δυο χρόνια προπονήσεων κατάφερα να τερματίσω στα 42Km και 195 μέτρα, σε 4 ώρες και 36 λεπτά.
Μετά από την επίτευξη αυτού του στόχου, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όσους με βοήθησαν να φτάσω σε αυτό τον στόχο. Τον προπονητή μου για τους τελευταίους πέντε μήνες Βασίλη Κρομμύδα (krommidas coaching), τον Γιάννη Δημόπουλου (Σπαρταθλητή 2 φορές), τον Δημήτρη Μαζαράκο (Oxyzen Fitness Club), τον Κώστα Μπάρδη (Nutrilab), τον Γιάννη Κωνσταντινάνο (Λέσχη-Σύμμετρον, Ministry Music Hall) καθώς και τον Δημήτρη Κατσουγκράκη για το ταξίδι στην Αθήνα.
Όμως, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω περισσότερο από όλους την αγαπημένη μας θεία Κατερίνα, που «έφυγε» νωρίς από αυτόν τον κόσμο, δυο ημέρες μετά τον μαραθώνιο. Η θεία μας, γιατρός στο επάγγελμα τις τελευταίες δυόμιση δεκαετίες, τα τελευταία τέσσερα χρόνια πάλεψε με την επάρατη νόσο. Την ασθένεια που ούτε το όνομα της δεν θέλουμε να αναφέρουμε. Τον καρκίνο.
Η θεία από την αρχή της ασθένειά της γνώριζε τα πάντα. Γνώριζε πως η μάχη ήταν δύσκολή. Γνώριζε πως οι πιθανότητες να βγει νικήτρια ήταν λίγες. Όμως από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος, δεν λύγισε ποτέ. Πάλευε σαν θηρίο ανήμερο. Αντί να της δίνουμε εμείς κουράγιο, μας έδινε αυτή. Ήταν, είναι και θα είναι «συγκλονιστική».
Αγαπούσε όλο τον κόσμο. Βοηθούσε όλο τον κόσμο. Πήγαινε στα απομονωμένα χωριά της Μάνης και έπαιρνε αίμα σε ηλικιωμένους με δικά της έξοδα και μοναδικό κέρασμα, ένα κουλουράκι, ή μια πορτοκαλάδα. Ό,τι είχε ο καθένας.
Τους τελευταίους μήνες που μπαινοέβγαινε στα νοσοκομεία πονούσε. Πονούσε αφόρητα σε όλο της το σώμα, και όμως δεν ζητούσε ούτε ένα παυσίπονο από τις νοσοκόμες για να μην τις ταλαιπωρεί. Έτσι λοιπόν, τρέχοντας και εγώ στον μαραθώνιο, από το 37Km έως το 41Km, οι δυνάμεις μου με είχαν εγκαταλείψει και είχα τάση για λιποθυμία. Όμως, σκεφτόμενος το τι περνάει η θείας μας και η μητέρας μας, έσφιξα τα δόντια και συνέχισα.
Συνέχισα μέχρι τον τερματισμό για να σου αφιερώσω το αναμνηστικό μετάλλιο του αγώνα.
Γιατί το αξίζεις. Και με το παραπάνω. Όχι μόνο ένα μετάλλιο, αλλά πολλά.
Θα σε αγαπάμε και θα σε θυμόμαστε για πάντα.
Καλό και γαλήνιο ταξίδι θεία μας.
Στράτης Σαραντάκος
Ακολουθήστε μας
