Γράφει ο Νίκος Ι. Καρμοίρης

Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την άνοδο της «αριστεράς», έχει αναπτυχθεί η ρητορική στο δημόσιο λόγο και διάλογο πως η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που γιορτάζει την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και όχι τη λήξη, όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης που ενεπλάκησαν στον πόλεμο!

Μια άποψη που επανέρχεται στο προσκήνιο συχνά πυκνά παραμονές της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Ωστόσο, η άποψη ότι «γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου» είναι παντελώς ανιστόρητη. Μην λησμονείται άλλωστε πως ο ΒΠΠ ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου 1939, ενώ την 28η Οκτωβρίου του 1940 η Ελλάδα μπήκε σε αυτόν για να διαφυλάξει την εδαφική της ακεραιότητα. Πρόκειται για μία άποψη που, δυστυχώς, διατυπώνεται συχνά στο δημόσιο λόγο για μικροπολιτικούς και μικροκομματικούς, κυρίως, λόγους, λόγω ιδεοληπτικών αγκυλώσεων και αναπαράγεται περαιτέρω ή υιοθετείται από άγνοια ή/και ανοησία.

Αυτό που τιμούμε και γιορτάζουμε είναι η εθνική ομοψυχία και η ηρωική έναρξη της Αντίστασης ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα. Ας μην παραβλέπουμε, μάλιστα, πως η αντίσταση αυτή θα μπορούσε πιθανόν να μη θεωρείτο τότε δεδομένη, αν αναλογιστούμε τους συγγενικούς δεσμούς των τότε πολιτευμάτων Γερμανίας-Ιταλίας-Ελλάδας. Άρα ας μη συγχέουμε το ποιος είπε το φερόμενο ως «ΟΧΙ» και τις ιδεολογικές του καταβολές, με την ουσιαστική εξέλιξη των πραγμάτων για την ιστορία της χώρας.

Αντίστοιχα, γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης του 1821 κι όχι την λήξη του Αγώνα, ή την ίδρυση του ελληνικού κράτους το 1830. Αφ’ ενός είναι στην κουλτούρα μας να γιορτάζουμε και να εξυμνούμε το έναυσμα του κάθε αγώνα, δίχως το οποίο ο ρους της ιστορίας δεν θα ήταν ίδιος, δεν θα μας συγκροτούσε ως οντότητα, και εν συνεχεία δεν θα μας γέμιζε υπερηφάνεια ή ακόμα χειρότερα θα μας άφηνε ντροπιασμένους ή αδιάφορους. Αφ’ ετέρου ας μη λησμονούμε πως δεν είμαστε και τόσο περήφανοι -και δεν πρέπει να είμαστε περήφανοι- σαν λαός ούτε για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μεσούσης της Επανάστασης, ούτε για όσα ακολούθησαν ύστερα από τη λήξη του Αγώνα (εμφύλιες διαμάχες, έριδες για την εξουσία, δολοφονία Καποδίστρια κ.ά.). Ομοίως -ίσως και πολύ περισσότερο- οφείλουμε να νοιώθουμε ντροπή για τα όσα ακολούθησαν της αποχώρησης των Ναζιστικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, τα οποία είχαν ήδη αρχίσει να προπαρασκευάζονται εν μέσω της Αντίστασης. Γιατί λήξη πολέμου που σηματοδοτεί έναρξη εμφυλίου δεν είναι για γιορτές και για επετείους!

Σε αντίθεση με εμάς, στην υπόλοιπη Ευρώπη, όλοι, νικητές και ηττημένοι του ΒΠΠ, μπήκαν σε τροχιά ανασύνταξης, ανασυγκρότησης, ανάπτυξης και δημιουργίας αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου. Για εκείνους ο πόλεμος έληξε το Σεπτέμβρη του 1945˙ για εμάς, όχι!

Προφανώς και πρέπει να έχουμε ή να θεσπίζουμε ημέρες μνήμης όπως για παράδειγμα η 12η Οκτωβρίου (‘44- αποχώρηση Γερμανών από την Αθήνα) ή η 31η Μαΐου (‘41- αφαίρεση ναζιστικής σημαίας από Ακρόπολη) κ.ά., να τις αναδεικνύουμε και να μιλάμε για τους συμβολισμούς και τις αξίες τους στις επόμενες γενιές. Όμως προσοχή, ας μην ισοπεδώνουμε σημαντικούς σταθμούς της εθνικής μας οντότητας και ιστορίας με γενικόλογες και ανακριβείς διαπιστεύσεις και διατυπώσεις, θυσιάζοντάς τους σε σύγχρονους ιδεοληπτικούς, μη στέρεους, βωμούς.

*Δημοσιεύθηκε στο notospress.gr στις 27/10/2018